Θυμηθείτε ποιά ήταν η εικόνα του Αλέκου Αλαβάνου στην κοινή γνώμη, όταν επέβαλε τον εκλεκτό του Αλέξη Τσίπρα ως διάδοχο του στον ΣΥΝ, κρατώντας για τον εαυτό του μία θέση διακριτικής εποπτείας του κόμματος (κατά κάποιο τρόπο ως παντοδύναμος αγιατολάχ Καμενεΐ του ΣΥΝ...) Το ΠΑΣΟΚ κλυδωνιζόταν από την κρίση ηγεσίας, ο νεαρός διάδοχος δεν είχε ακόμη παρουσιάσει συμπτώματα οίησης, ο ΣΥΝ ευημερούσε στις δημοσκοπήσεις και το μέλλον του ποτέ δεν προβλεπόταν καλύτερο. Εκείνο τον καιρό, ο Αλέκος Αλαβάνος συγκέντρωνε τον δικαιολογημένο θαυμασμό των περισσότερων σχολιαστών. Του αναγνώριζαν διορατικότητα, χάρη στην οποία υποτίθεται ότι έβλεπε καθαρά την μορφή των πραγμάτων που έφερνε το μέλλον, αλλά και την τόλμη να παραμερίσει ο ίδιος διευκολύνοντας την προσαρμογή του κόμματος στο μέλλον. Του αναγνώριζαν, δηλαδή, αρετές που δεν περισσεύουν στον πολιτικό κόσμο. Ήταν αλησμόνητες εποχές για τον Αλέκο! Βρισκόταν στο ζενίθ της σταδιοδρομίας του.
Το όνειρο δεν κράτησε πολύ και τώρα βυθίζεται στα «κατακάθια της ευτυχίας», για να θυμηθώ ένα ωραίο διήγημα του Φ. Σ. Φιτζέραλντ σχετικά με τις ματαιωμένες ελπίδες της ζωής. Ακολούθησαν αρνητικές συγκυρίες για τον ΣΥΝ (σταθερότητα της ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ), τερατώδη πολιτικά λάθη (από την στάση του κόμματος στα Νέα Δεκεμβριανά ως το αντιευρωπαϊκό μανιφέστο των ευρωεκλογών) και η μετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα από έναν ζωηρό νεαρό σε έναν υπό εκκόλαψιν Τσάβες, σε βαλκανική εκδοχή. Τώρα, ο δυστυχής Αλέκος Αλαβάνος, προκειμένου να διορθώσει το λάθος του και να απομακρύνει τους πιτσιρικάδες του Αλέξη («μπαχαλάκηδες» τους λένε ειρωνικά οι κακές γλώσσες, λόγω των αποτελεσμάτων που έφεραν στο κόμμα με τη δράση τους...), επιλέγει αυτοκτονήσει πολιτικά μαζί τους, ως άλλος Σαμψών.
Δεν μπορεί να προβλέψει κανείς αν με την εκούσια πτώση του θα συμπαρασύρει και την ομάδα Τσίπρα, που εγκαταστάθηκε στην ηγεσία, τουλάχιστον όμως τις προθέσεις του τις έκανε σαφείς. Ορισμένοι ίσως αναγνωρίσουν γενναιότητα στην απόφαση του, θα είναι όμως ελάχιστοι και αμφιβάλω αν θα ανήκουν στον ίδιο πολιτικό χώρο. Οι τελευταίοι θα υποστηρίξουν, δικαίως, ότι η πολιτική δεν είναι μια παρτίδα σκάκι, που παίζει κάποιος με έναν φίλο του και όπου δεν τίθεται ζήτημα παρεξήγησης αν παρατήσει το παιγνίδι επειδή χάνει. ο Αλέκος Αλαβάνος είναι μια αυθεντικά τραγική περίπτωση. Εζησε την αποθέωση στον χώρο του και τώρα διακινδυνεύει την κατακραυγή. Ας πρόσεχε...
Ε όχι δα!
«Από τη δεκαετία του 1980 ανέβηκε το χρέος 60 %, το οποίο όμως, αν θυμόσαστε, ήταν μια συνειδητή επιλογή για σοβαρή αναδιανομή (sic) του πλούτου και υποστήριξης των χαμηλότερων στρωμάτων». Το είπε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σε συνέντευξη που παραχώρησε σε ιστοσελίδα και προξενεί κατάπληξη πώς βαπτίζει την γιγάντωση του χρέους, κατά τις δύο πρώτες τετραετίες του ΠΑΣΟΚ, ως αναδιανομή!
Θα ήταν, πράγματι αναδιανομή, αν οι τότε κυβερνήσεις έπαιρναν πλούτο από τους περιβόητους «κατέχοντες» προκειμένου να τον αποδώσουν στα ασθενέστερα στρώματα. Τα δάνεια όμως κάποια στιγμή αποπληρώνονται και το βάρος της αποπληρωμής είναι οπωσδήποτε περισσότερο δυσβάστακτο όσο φτωχότερος είναι ο χρεώστης. Ονομάζοντας την διόγκωση του χρέους σε «αναδιανομή», ο Γ. Παπανδρέου είναι σαν να μας λέει, λ.χ., ότι αρκεί να δώσεις σε έναν φτωχό μια πιστωτική κάρτα στο όνομα του για να τον κάνεις πλούσιο. Στην πραγματικότητα απλώς τον κάνεις φτωχότερο στο μέλλον.
Πριν από 13 χρόνια
