Στην ιστορία που διηγείται το μοναδικό δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ 2030, μπορεί. Δεν ξέρω αν σε κάθε χώρα, για κάθε σύστημα, υπάρχει ένας (τουλάχιστον) ασφαλισμένος, που να βρεθεί στο δρόμο μιας τόσο δολοφονικής - όσο και αυτοκτονικής - εξέγερσης, αλλά είμαι σίγουρος ότι ένας σούπερ κομπιούτερ θα μπορούσε να μας υπολογίσει την πιθανότητα να συμβεί και σε εμάς. Το μόνο που θα διαφέρει είναι το έτος της έκρηξης. Για την Ελλάδα, το έτος κατάρρευσης του συστήματος συντάξεων θα έρθει πολύ ενωρίτερα. Ίσως το 2020. Αν πάλι η διαχείριση των δημοσίων οικονομικών συνεχίσει να είναι τόσο απερίσκεπτα σπάταλη και σκανδαλωδώς αντιοικονομική, το έτος θα μετακινηθεί πιο κοντά σε εμάς. Και μαζί με αυτή, η απελπισία που μπορεί, τελικά, να οπλίσει το γέρικο χέρι ενός συνταξιούχου που πίστευσε ότι υπάρχει ζωή και μετά το τέλος της εργασίας.Σα να μην έφτανε η απίθανη ανικανότητα των πολιτικών, οι οποίοι διαχειρίζονται τα γεράματα των σημερινών σαραντάρηδων και, μαζί με αυτό, τη ζωή των νέων εκείνων που θα πληρώνουν το σύστημα από τις τότε αποδοχές τους, κάνει το σενάριο της τηλεταινίας να μοιάζει τρομακτικά ρεαλιστικό. Βάλτε στον εαυτό σας, στους φίλους σας και στους υποψήφιους πολιτικούς «μας», ένα απλό ερώτημα: πώς είναι δυνατόν να πληρώνουμε τόσο ακριβά, σήμερα, για τις συντάξεις και το σύστημα υγείας και όμως να έχουμε τόσο μικρή απόδοση εισοδήματος στην τρίτη ηλικία και τόσο χαμηλό επίπεδο περίθαλψης; Πού πάνε τα χρήματα;
Τα προβλήματα με το ασφαλιστικό αποκαλύπτονται καλύτερα όταν δούμε δύο χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων.
1.Αν δεν είναι η μόνη σίγουρα πάντως οι άλλες χώρες που έχουν ακόμη «εφάπαξ» πρέπει να τις αναζητήσουμε εκτός Ευρώπης. Εδώ και πολλά χρόνια, τα αναπτυγμένα κράτη έχουν εντάξει το «εφάπαξ» στην κανονική σύνταξη. Αν μάλιστα προσθέσετε ότι, κατά κανόνα, το ποιοι «δικαιούνται» εφάπαξ και σε ποιο ύψος, αποτελεί μια «πολιτική» απόφαση χωρίς πραγματική σύνδεση με τη χρηματοδότησή του, εύκολα καταλαβαίνετε το πρόβλημα.
2.Πολλές κατηγορίες πολιτών εντάχθηκαν και εντάσσονται σε ταμεία χωρίς να γίνει καμία πρόβλεψη για την πληρωμή των συντάξεών «τους» και ενώ κατά κανόνα δεν τους είχαν γίνει είτε καθόλου κρατήσεις, είτε χωρίς καμία αναλογία με τη σύνταξη που λαμβάνουν. Το μεγάλο παράδειγμα είναι οι αγρότες μέχρι το 1998 και πολλές άλλες κατηγορίες εργαζομένων και ταμείων. Επιπλέον, οι πολιτικοί, που δίνουν τις υποσχέσεις και επιβάλουν τις αποφάσεις τους δεν φροντίζουν να πληρώσει το κράτος τις νέες υποχρεώσεις.
Μπορείτε να συμμετάσχετε στη συζήτηση δίνοντας τη γνώμη σας για τα δύο πιο πάνω χαρακτηριστικά, το εφάπαξ και τα ταμεία χωρίς προίκα και βεβαίως για όλα τα θέματα του ασφαλιστικού, που θέτει το «2030».
