Πηγαίνοντας πίσω στα παιδικά μου χρόνια, αναπολώ μια μνήμη που θέλει την Έφη Θώδη να παρεβρίσκεται σε πανηγύρι του χωριού όπου παραθέριζα τα καλοκαίρια. Είναι μια ανάμνηση ξεθωριασμένη, καθαρά οπτική -ευτυχώς χωρίς ήχο- για μια γυναίκα που τότε πίστευα ότι δε θα έπαιζε κανένα ρόλο στη ζωή μου. Μέχρι χτες!Εχτές είχα την ατυχία να την πετύχω πρωί πρωί ανοίγοντας την τηλεόρασή μου, όπου ήταν προσκεκλημένη του Ανδρέα Μικρούτσικου. Χωρίς φυσικά να περιμένω κάτι διαφορετικό, την παρακολούθησα να φλυαρεί άσκοπα για το Θεό, τα αρνιά, τις μπουγάτσες, τον Κώστα τον Κούντο (!) και για όλα όσα χόρευαν στον εγκέφαλό της. Για άλλη μια φορά, βυθιζόταν στο ίδιο της το παραλήρημα. Προβληματίστηκα -ίσως και να την λυπήθηκα- αλλά ο Μικρούτσικος το απολάμβανε. Τροφοδοτούσε μια συζήτηση του παραλόγου, στην οποία ακόμα και οι συμπαρουσιάστριές του είχαν αρχίσει να δυσανασχετούν. Μέχρι που η Έφη Θώδη τα πήρε. Ξέσπασε. Άρχισε να φωνάζει.
Συνήθως μπροστά στην τηλεόραση μουδιάζω... Εχτές όμως νευρίασα. Ήθελα να φωνάξω κι εγώ, μπας και το δικό μου παραλήρημα καλύψει αυτό της Έφης. Ήθελα να φορέσω ένα λαμπαντέρ στο κεφάλι και να γίνω ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου στο Fame Story: «Κάτω η δικτατορία της ηλιθιότητας»! Κάτω η δικτατορία της Έφης Θώδη!
Είναι γνωστό ότι οι εκπομπές καλούν «νούμερα» για να ανεβάσουν τα νούμερα. Νούμερα της πολιτικής, νούμερα της επιστήμης, νούμερα της showbiz... Η τηλεόραση δεν κάνει διακρίσεις -τουλάχιστον σ' αυτό! Φτάνει, μάγκες! Έλεος! Μπουχτίσαμε! Το να καλείς ανθρώπους που παραληρούν δεν είναι αστείο, είναι τουλάχιστον επικίνδυνο! Ο τηλεοπτικός χρόνος είναι δημόσιος και ανήκει σε όλους, συνεπώς η δικτατορία του «έχεις τηλεκοντρόλ, άλλαξε κανάλι» δεν πιάνει! Μπορεί να μην είμαστε το καλύτερο τηλεοπτικό κοινό που υπάρχει, αλλά τουλάχιστον δεν είμαστε ούτε ηλίθιοι ούτε αναίσθητοι.
Επιμύθιο: η τηλεόραση πεθαίνει... Όχι επειδή είναι άρρωστη -ή αρρωστημένη-, αλλά επειδή ο χρόνος τρέχει γρηγορότερα απ' ότι αυτή. Εκατομμύρια τηλεοράσεις θα πεταχτούν τις επόμενες δεκαετίες. Κι αν αναρωτιέστε προς τα πού θα κοιτάνε τότε τα έπιπλά μας, μια καλή απάντηση είναι «προς στην εξώπορτα». Γιατί το θέμα δεν είναι να βλέπεις την ζωή, αλλά να την ζεις...
