Η δύναμη της τηλεόρασης

«Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τάνκς, τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση». Ο Ουμπέρτο Εκο κατάφερε πριν από μερικά χρόνια να περιγράψει τη δύναμη της τηλεόρασης με λίγες μόνο λέξεις.

Μια δύναμη καταλυτική που διαμορφώνει συνειδήσεις, πλάθει κοσμοθεωρίες, καθιερώνει στάσεις ζωής και αναγορεύει σε (δήθεν) πρότυπα πρόσωπα που ποτέ δεν μπορούσες να φανταστείς ότι υπάρχουν. Πρόσωπα που μπορεί να έχουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αισθητική, ευαισθησίες, χαρακτήρα, παιδεία, αντίληψη, ήθος. Το τίποτα δηλαδή σε όλο του το μεγαλείο.

Ελάχιστους λόγους είχα μέχρι τώρα να βλέπω τηλεόραση. Δελτία ειδήσεων (λόγω δουλειάς κυρίως) και τρεις - τέσσερις αυθεντικές δημοσιογραφικές εκπομπές, που μπορούσες τουλάχιστον να τις επικαλεστείς για να σώσεις τη χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας, η οποία για τον πολύ κόσμο (δυστυχώς) είναι απόλυτα συνυφασμένη με την τηλεόραση.

Ομως κάποιες από αυτές τις εκπομπές δεν υπάρχουν πλέον. «Κόβονται» η μία μετά την άλλη αφήνοντας στο έλεος... του εξτένσιον, του ντεκολτέ και της παπαρολογίας όλους όσοι επιμένουν ακόμη να ελπίζουν ότι υπάρχει και καλή τηλεόραση. Πέρα, όμως, από το ζήτημα καλής ή κακής τηλεόρασης, δεκάδες συνάδελφοι χάνουν τις δουλειές τους και μάλιστα σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη οικονομική συγκυρία.

Δεν θέλω να το παίξω ούτε ποιοτική ούτε κουλτουριάρα ούτε τίποτα από όλα αυτά. Δεν είμαι και δεν κατέχω το αντικείμενο της τηλεόρασης. Γράφω ως τηλεθεάτρια. Εχω παρακολουθήσει και παρακολουθώ εκπομπές της μεσημεριανής ζώνης, αντιλαμβάνομαι την ανάγκη για υψηλά ποσοστά τηλεθέασης και μπορώ να φανταστώ τη γοητεία που εκπέμπει η τηλεόραση στους ανθρώπους που την υπηρετούν.

Υπάρχουν όμως και όρια. Πόσο ακόμη αυτό το τόσο δυνατό και γοητευτικό Μέσο θα αντέχει να δίνει χώρο και χρόνο σε σκουπίδια; Πόσο ακόμη θα κάνει εκπτώσεις εις βάρος της καλώς εννοούμενης δημοσιογραφικής δεοντολογίας; Πόσο ακόμη θα παρακολουθούμε άξιους συνάδελφους να υποδύονται ρόλους που δεν τους πάνε για χάρη της τηλεθέασης;

Ας δοθεί επιτέλους χώρος και για άλλου είδους πράγματα. Ετσι, για χάρη αυτής της «θλιβερής» μειοψηφίας που θέλει ακόμη να ελπίζει. Ή αλλιώς για να έχουν οι τηλεθεατές δυνατότητα επιλογής και τα κανάλια κύρος.


Βασιλική Κόκαλη