Οι κοινοτικές χώρες έχουν τη δυνατότητα να διατηρήσουν την εθνική νομοθεσία τους που απαγορεύει σε μη φαρμακοποιούς να ανοίγουν και να εκμεταλλεύονται φαρμακεία στην επικράτειά τους. Με δύο αποφάσεις του χθες το Ευρ. Δικαστήριο εισάγει εξαίρεση στην ιερή και απαραβίαστη μέχρι σήμερα νεοφιλελεύθερη διάταξη των κοινοτικών συνθηκών τη σχετική με την ελευθερία εγκατάστασης και την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων αποφασίζοντας ότι αυτές «δεν απαγορεύουν εθνική (νομοθετική) ρύθμιση μη επιτρέπουσα σε πρόσωπα τα οποία δεν έχουν την ιδιότητα του φαρμακοποιού να διατηρούν και να εκμεταλλεύονται φαρμακεία».
Με άλλα λόγια, δέχεται εμμέσως ότι τα φάρμακα δεν απλά εμπορεύματα που μπορεί ο καθένας να πουλήσει.Το Ευρ. Δικαστήριο βάσισε τις αποφάσεις του στην «ελευθερία που έχουν τα κράτη-μέλη να αποφασίζουν τα ίδια για τον βαθμό προστασίας της δημόσιας ηγεσίας και να μπορούν να απαιτούν η διανομή των φαρμάκων να γίνεται από φαρμακοποιούς που απολαύουν πραγματικής επαγγελματικής ανεξαρτησίας».
«Δεν αμφισβητείται ότι ο φαρμακοποιός αποσκοπεί, όπως και άλλα πρόσωπα, στην επίτευξη κέρδους. Εντούτοις, ως επαγγελματίας φαρμακοποιός θεωρείται ότι εκμεταλλεύεται το φαρμακείο του όχι μόνο με σκοπό την επίτευξη κέρδους αλλά και υπό μια επαγγελματική προοπτική.
Στο πλαίσιο αυτό το ατομικό του συμφέρον για την επίτευξη κέρδους μετριάζεται από την κατάρτιση και την επαγγελματική εμπειρία του καθώς και από την ευθύνη που υπέχει, δεδομένου ότι ενδεχόμενη παράβαση νομικών κανόνων ή των κανόνων δεοντολογίας θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο την αξία της επένδυσής του αλλά και την ίδια την επαγγελματική του υπόσταση».
Σε αντίθεση προς τους φαρμακοποιούς, οι μη φαρμακοποιοί «δεν παρέχουν τα ίδια εχέγγυα με τους φαρμακοποιούς».
Κατά συνέπεια, ένα κράτος-μέλος μπορεί να θεωρήσει ότι «η εκμετάλλευση φαρμακείου από μη φαρμακοποιό ενδέχεται να αντιπροσωπεύει έναν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και ειδικότερα για την ασφάλεια και την ποιότητα της λιανικής διανομής των φαρμάκων».
Το Ευρ. Δικαστήριο τάσσεται και εναντίον της ιδέας «της εξάρτησης των φαρμακοποιών-μισθωτών από τον έχοντα την εκμετάλλευση ενός φαρμακείου και τούτο διότι αυτό θα περιόριζε τη δυνατότητά τους να αντιταχθούν στις οδηγίες και εντολές που θα μπορούσε να τους δώσει ο ιδιοκτήτης του φαρμακείου» που θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη εταιρεία διανομής που προτάσσει το κέρδος της από την προστασία της δημόσιας υγείας.
Οι αποφάσεις αυτές του Ευρωδικαστηρίου είναι εξαιρετικά σημαντικές για τις κοινοτικές χώρες στις οποίες αναπτύσσονται τεράστιες εταιρείες διανομής φαρμάκων μέσω ιδιόκτητων αλυσίδων φαρμακείων.
