Tης Ριτσας ΜασουραΑναμενόμενο ήταν. Το κράτος του Ισραήλ επαίρεται για την επιτυχή έκβαση της πειρατείας σε διεθνή ύδατα της Μεσογείου. Την είδε σαν τρόπαιο. Μήπως, όμως, πρόκειται για ένα ακόμη φιάσκο, σαν αυτά που κατατρύχουν τα τελευταία τριάντα χρόνια τις ισραηλινές κυβερνήσεις; Ποιος ξεχνάει τη σφαγή των Παλαιστινίων στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα, το 1982, στον Λίβανο, που οδήγησε στην επικυριαρχία της Συρίας και όχι του Ισραήλ; Ποιος λησμονεί τον αστραπιαίο πόλεμο με τον Λίβανο το καλοκαίρι του 2006 και την ενίσχυση στη συνέχεια της Χεζμπολάχ; Και ποιος διαγράφει από τη μνήμη την τελευταία εισβολή του ισραηλινού στρατού στη Γάζα και τη μυθοποίηση της Χαμάς;
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το Ισραήλ πάσχει από το φοβικό σύνδρομο περικύκλωσης. Πιστεύει ότι για τις πολιτικές και στρατιωτικές επιλογές του φταίει μονίμως ο άλλος, τον οποίον αστραπιαία δαιμονοποιεί. Αυτή η αντίληψη με τον καιρό εξελίσσεται σε μαζική υστερία. Διεισδύει στα αιμοφόρα αγγεία ενός λαού που αυτοπροσδιορίζεται ως εκλεκτός και συγχρόνως νιώθει διωκόμενος και απειλούμενος από τους γείτονές του. Γι’ αυτό και «υψώνει» μέτρα ασφαλείας. Με τα τείχη, με τα φυλάκια, με τα πολεμικά του πλοία. Επεκτείνει την εβραϊκή παρουσία στα Κατεχόμενα. Εδραιώνεται και κερδίζει πληθυσμιακά το παιγνίδι. Εκμεταλλεύεται την έντονη πολιτική παρουσία του εβραϊκού στοιχείου στις ΗΠΑ. Εξαργυρώνει το Ολοκαύτωμα. Θέμα επιβίωσης, το λένε στη γλώσσα τους οι Ισραηλινοί. Εξ ου και οι τελευταίες βίαιες αντιδράσεις καταμεσής στο πέλαγος.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η θαρραλέα προσπάθεια των ακτιβιστών να άρουν τον αποκλεισμό της Γάζας ήταν λογικό να αποτύχει παταγωδώς. Αλλά, ας αντιστρέψουμε την αποτυχία. Ας τη μετατρέψουμε, φραστικά προς το παρόν, σε επιτυχία, ή μάλλον σε μοναδική ευκαιρία τερματισμού του μαρτυρίου 1,5 εκατ. Παλαιστινίων που επιβιώνουν «λάθρα» στη Γάζα. Μα, θα αντιτάξουν οι παντογνώστες, ξεχνάμε τους Αραβες που φοβούνται την έξοδο της Χαμάς από τη σπηλιά της. Πράγματι, ένα τμήμα του αραβικού κόσμου πιστεύει ότι η Χαμάς, σε συνεργασία με το Ιράν και τη Χεζμπολάχ, απεργάζεται τη δημιουργία σιιτικού τόξου στον αντίποδα του δικού του σουνιτικού. Ιστορικές θύμησες από διχαστικές εποχές του χριστιανισμού! Η όποια δικαιολογία όμως ακούγεται φτηνή. Είναι όνειδος να παραγνωρίζεται τόσο απροκάλυπτα ο παράγοντας άνθρωπος στη Γάζα, κι αυτό ας το προτάξουμε.
Παλιότερα λέγαμε ότι ζούμε την εποχή της ισραηλινής κίτρινης μπουλντόζας στα Κατεχόμενα. Τώρα ζούμε την εποχή της ισραηλινής διεθνούς πειρατείας. Κόλαφος για τον υποτιθέμενο πολιτισμένο κόσμο, που μέρα τη μέρα απεκδύεται τις ευθύνες του, απογυμνώνεται εκούσια ή και ακούσια από οικουμενικές αξίες και αρχές, και υποτάσσεται αδιαμαρτύρητα στην ισχύ των όπλων, μια τακτική που την περιγράφει λαμπρά ο Θουκυδίδης στον Διάλογο των Μηλίων, αλλά που στην εποχή μας θα έπρεπε να έχει αλλάξει καλούπι. Αυτό το άλλο καλούπι επιβάλλει να αναδειχθεί η Χαμάς σε μέρος της λύσης του προβλήματος. Αλλιώς, ας πετάξουμε στα διεθνή ύδατα τους τόμους του διεθνούς δικαίου!
